ioannakastani.blogspot.com
Στιγμές: Μαρτίου 2015
http://ioannakastani.blogspot.com/2015_03_01_archive.html
Κυριακή, 22 Μαρτίου 2015. Όταν το ρολόι έδειχνε νωρίς το απόγευμα, σκεφτόμουν πως είναι η ώρα για τη βόλτα του σκύλου. Κι οπωσδήποτε η κόρη μου θα ήταν στο φροντιστήριο. Πώς να ήταν η μέρα άραγε σήμερα; Έβρεχε; Είχαν πάρει ομπρέλες; Είχαν ντυθεί ζεστά; Είχαν φάει τελικά;. Κι όλες αυτές οι σκέψεις μου κι οι αγωνίες μιας τυπικής μάνας, τους συνόδευαν μέχρι το βράδυ που τους έλεγα καληνύχτα, άλλες φορές τηλεφωνικά κι άλλες φορές με το μυαλό μου, την ώρα που με έπαιρνε εξαντλημένη ο ύπνος. Μια στάση στο φόβο.
ioannakastani.blogspot.com
Στιγμές: Ιουλίου 2015
http://ioannakastani.blogspot.com/2015_07_01_archive.html
Πέμπτη, 23 Ιουλίου 2015. Η ζωή δεν είναι. Καθόταν σε ένα γωνιακό τραπεζάκι, στο βάθος της καφετέριας κι έπινε ήρεμη το τσάι της. Κάθε τόσο κοιτούσε έξω στο δρόμο, από τη μεγάλη τζαμαρία, τους περαστικούς και τα διερχόμενα αυτοκίνητα. Ποιος ξέρει τι σκεφτόταν μία ώρα τώρα, εκεί, παραδομένη στις σκέψεις της… Το προσωπικό της έριχνε κλεφτές ματιές κάθε τόσο, όχι μόνο για την περίπτωση που τους χρειαστεί, αλλά και γιατί τους είχε κάνει εντύπωση η μοναξιά της. 171;Τέλος το διάβασμα! Κι εκείνη σκέφτηκε: «...
ioannakastani.blogspot.com
Στιγμές: Ιουνίου 2015
http://ioannakastani.blogspot.com/2015_06_01_archive.html
Πέμπτη, 25 Ιουνίου 2015. Εάν έπρεπε να δώσω τίτλο στη χθεσινή ημέρα, αυτός θα ήταν "Όσο υπάρχουν άνθρωποι". Χθες το πρωί μου τηλεφώνησε μία ηλικιωμένη κυρία. Είχε διαβάσει τη στήλη μου στην εφημερίδα ( τίτλος: Χείρα Βοηθείας. Με ρώτησε τι μπορούσε να κάνει και της απάντησα ότι δυστυχώς δεν γνωρίζω όλους αυτούς που έμειναν ξεκρέμαστοι από το κλείσιμο (λόγω διακοπών.) του κοινωνικού παντοπωλείου. Ε, τότε, ας βοηθήσουμε τουλάχιστον αυτήν την κυρία με το παιδάκι, που ανέφερες στο δημοσίευμα. Συνήθως προσπαθώ...
ioannakastani.blogspot.com
Στιγμές: Στιγμές περηφάνιας
http://ioannakastani.blogspot.com/2015/07/blog-post.html
Πέμπτη, 23 Ιουλίου 2015. Πάνω και δεξιά από το γραφείο της βρίσκεται ένα μεγάλο ράφι, γεμάτο βραβεία. Βραβεία διαφόρων ειδών, άλλα μεγάλα, άλλα μικρά, άλλα χρυσά κι άλλα ασημένια, κούπες, μετάλλια και κάνα δυο αναμνηστικά. Λίγο παρακάτω, ένα δεύτερο ράφι με ένα ντοσιέ τοποθετημένο όρθιο κι ανοιχτό. Καμιά φορά σκέφτεται πως οι πιο βαθιές μας επιθυμίες φουντώνουν, μας πνίγουν και βγαίνουν στην επιφάνεια, ζητώντας δικαίωση. Ζητώντας μια θέση στον ήλιο. Μια θέση στη ζωή μας. Άλλοτε πάλι αναρωτιέτ...Ένιωθε, τ...
ioannakastani.blogspot.com
Στιγμές: Απριλίου 2015
http://ioannakastani.blogspot.com/2015_04_01_archive.html
Σάββατο, 25 Απριλίου 2015. Βρισκόμαστε παρέα με τους αγαπημένους αλλά χαμένους ανθρώπους της ζωής μας, που δεν μπορούνε να μας πούνε πια μια κουβέντα που θα θέλαμε τόσο πολύ να ακούσουμε, ταυτόχρονα όμως παρέα και με τους επισκέπτες. Θα ακούσουμε τη δική τους καλημέρα, θα αντικρίσουμε το δικό τους χαμόγελο, λίγο σφιγμένο λόγω των περιστάσεων, όπως και το δικό μας άλλωστε, μιας κι η πραγματικότητα πονάει ακόμα. Όσα χρόνια κι αν περάσουν. 171;Αχ βρε γιαγιά…, της λέω και είμαι σίγουρη πως καταλαβαίνει...
ioannakastani.blogspot.com
Στιγμές: Μοιραία λάθη
http://ioannakastani.blogspot.com/2015/04/blog-post_6.html
Δευτέρα, 6 Απριλίου 2015. Ένα από τα πράγματα που μου αρέσουν στην Αθήνα, είναι η ανωνυμία που μπορούμε να διατηρήσουμε. Άγνωστοι μεταξύ αγνώστων. Μπορούμε ακόμα και να πάμε με τις πυτζάμες μέχρι το περίπτερο, χωρίς να φοβόμαστε μήπως μας κατακρίνει κανείς. Μια τέτοια μέρα, μέσα στο Μετρό, εκεί που απολάμβανα αυτή μου την ελευθερία, που είχα αφήσει τη σκέψη μου να καλπάζει σαν άγριο άλογο και να χάνεται σε απάτητες περιοχές, ήρθε ένα ζευγάρι και κάθισε απέναντί μου. Θυμήθηκα αμέσως την πρώτη φορά που ήρθ...
ioannakastani.blogspot.com
Στιγμές: Όσο υπάρχουν άνθρωποι...
http://ioannakastani.blogspot.com/2015/06/blog-post_13.html
Πέμπτη, 25 Ιουνίου 2015. Εάν έπρεπε να δώσω τίτλο στη χθεσινή ημέρα, αυτός θα ήταν "Όσο υπάρχουν άνθρωποι". Χθες το πρωί μου τηλεφώνησε μία ηλικιωμένη κυρία. Είχε διαβάσει τη στήλη μου στην εφημερίδα ( τίτλος: Χείρα Βοηθείας. Με ρώτησε τι μπορούσε να κάνει και της απάντησα ότι δυστυχώς δεν γνωρίζω όλους αυτούς που έμειναν ξεκρέμαστοι από το κλείσιμο (λόγω διακοπών.) του κοινωνικού παντοπωλείου. Ε, τότε, ας βοηθήσουμε τουλάχιστον αυτήν την κυρία με το παιδάκι, που ανέφερες στο δημοσίευμα. Μου αρέσει να γρ...
ioannakastani.blogspot.com
Στιγμές: Μόνο τότε…
http://ioannakastani.blogspot.com/2015/03/blog-post_82.html
Κυριακή, 22 Μαρτίου 2015. Η Καίτη έκλεισε την πόρτα πίσω της δυνατά. Τόσο δυνατά, που ο θόρυβος θα ακούστηκε σίγουρα σε ολόκληρη την πολυκατοικία. Κατευθύνθηκε φουριόζα στην κουζίνα και άρχισε να τακτοποιεί νευρικά τις κατσαρόλες και τα πιατικά, με τέτοια μανία, που ήταν απορίας άξιον πώς δεν έσπασε τίποτα. 171;Από σένα πήρε, εγώ δεν ήμουν έτσι μικρός! Ακούστηκε κατηγορηματικός ο σύζυγός της. Μια φράση που τον τελευταίο καιρό σουλατσάρει συνεχώς στη σκέψη της και την πληγώνει, ίσως γιατί αρχίζει να συνει...
ioannakastani.blogspot.com
Στιγμές: Τα νυφικά μου γοβάκια
http://ioannakastani.blogspot.com/2015/03/blog-post_85.html
Κυριακή, 22 Μαρτίου 2015. Τα νυφικά μου γοβάκια. Σήμερα πέταξα, μετά από 20 χρόνια γάμου, τα νυφικά μου γοβάκια…. Κάπως έτσι έφτασα να κρατώ, σήμερα το πρωί, στα χέρια τα νυφικά μου γοβάκια, με μεγάλη απροθυμία να τα αποχωριστώ και με μια έντονη επιθυμία για ένα ακόμη ταξίδι μαζί τους. Το άσπρο τους χρώμα είχε αρχίσει από καιρό να ξεθωριάζει. Μικρά φουσκώματα πάνω στο δέρμα προμήνυαν τα πρώτα ξεφλουδίσματα. Έμοιαζαν με ρυτίδες που πρόσθεσε ο χρόνος, αυτός που ποτέ δε μας ρωτά…. Στις 14 Ιουλίου 2014).
ioannakastani.blogspot.com
Στιγμές: Μαΐου 2015
http://ioannakastani.blogspot.com/2015_05_01_archive.html
Τετάρτη, 27 Μαΐου 2015. Το πρώτο πράγμα που κάνω κάθε μέρα μόλις μπω στο. Είναι να κοιτάξω τις ειδοποιήσεις γενεθλίων. Να μην ξεχάσω κανέναν, να ευχηθώ σε όλους, γιατί γνωρίζω πως η γενέθλια μέρα είναι ξεχωριστή για τον καθένα μας. Ιδιαίτερη. Γεμάτη συγκινήσεις, νοσταλγία, προβληματισμούς αλλά και χαρά. Χρόνια πολλά, λοιπόν, γιατί ξέρω πως αυτήν την ιδιαίτερη μέρα έχουμε ανάγκη να το ακούσουμε, από φίλους αλλά και γνωστούς, να νιώσουμε πως δεν μας ξεχνάνε. Το Βικιλεξικό γράφει για το ρήμα «δημιουργώ:.
